Travel Sensibly

Kyoto is de culturele hoofdstad van Japan. Hier vind je grote concentraties tempels bij elkaar en van die wijkjes die je in de film “Dagboek van een Geisha” kan zien. Wat veel Japanners leuk vinden is om in kimono de toerist uit te hangen, dat geeft een gevoel van nostalgie. Toen ik dat zag begon het bij mij ook te kriebelen. Ik ben eigenlijk niet het type dat zich als een prinsesje wil verkleden, maar wanneer zou ik anders nog de kans hebben om een kimono aan te doen in m’n leven!? Ik overtuigde Oliver van dit plan en zocht een goed kimono verhuurbedrijf. Dat was niet zo moeilijk, want er zijn er vele in Kyoto. Nu volgt een enigszins hysterisch verslag van de dag.

11:00 uur - 11:30 uur

We komen aan bij Yumeyakata Kimono Rental. Van tevoren had ik op hun website deze tijd gereserveerd. Mentaal bereid ik me vast voor op het forse bedrag wat ik dadelijk moet neertellen om een dag in kimono rond te lopen, namelijk voor Oliver en mij samen 8000 yen. Dat is dan wel inclusief een mooi kapsel voor mij (dat doe ik normaal ook nooit, dus he, voor’ut dan maar).

De winkel blijkt 5 verdiepingen te bevatten en we worden een gestroomlijnd proces ingezogen. Op de 2e etage worden we welkom geheten en krijgen we 30 minuten om de kimono uit te zoeken. Oliver heeft 1 rekje keus (want hij is een man), ik 2 rekjes (want ik ben lang voor Aziatische begrippen). Ik laat Oliver even zelf deze moeilijke momenten beleven en concentreer me op deze taak. Alle meuk met roze en te veel bloemen valt al af. Er bleef eigenlijk niet zo veel over en m’n oog viel op een donkerblauw met gouden kimono, vooral omdat er vogels op stonden. Het was zo’n Harry Potter moment van “the wand chooses the wizard” en in dit geval “the kimono chooses the wearer”, want ik ben zeker van deze keuze. Helaas ben ik er dan nog niet. Oliver heeft ondertussen een bordeauxrode kimono uitgekozen die erg mooi is. Ik moet nog een obi uitzoeken, het gedeelte wat rond mijn middel wordt gebonden. Daar heb ik veel meer keuze en heb ik geen idee welke kleur ik moet kiezen.

Een meisje van de winkel snelt me tegemoet om me te helpen. Ik kan óók nog kiezen tussen twee soorten obi. Eentje die geknoopt wordt als een vlinder op je rug, of eentje die traditioneel geknoopt wordt. Ik vind de traditionele wijze mooier, maar dat kost wel 1000 yen extra (zucht). We vinden een mooie kleur en dan moet ik nog een touwtje kiezen wat daar weer overheen geknoopt wordt en een sjaaltje wat weer in die obi gedaan wordt. Volgt u het nog? Nee? Maakt niet uit, ik ook niet.

11:30 - 12:00

Oliver en ik worden nu gescheiden voor het aankleed-gedeelte. De mannen moeten de kelder in, hoppa. Ik moest na het aankleden natuurlijk nog naar de haar-kunstenaars. Goed, het aankleden. One does not simply dress in a kimono!

Ik moest een witte onderjurk aandoen. Daar overheen kwam nog een basis witte onderjurk. Dit werd mij overigens aangedaan door een Japanse dame. Helaas ging op deze verdieping ook de Engels-spreek-optie verloren, dat was wel jammer. Want, over deze tweede onderjurk kwam al een hard stuk om mijn middel dat werd aangesnoerd. En dat aansnoeren, lieve mensen, dat gaat best wel strak. Ik kon bijna geen adem meer halen, maar hoe leg je dat uit als “it’s too tight!” al niet begrepen wordt. Kennelijk had ze toch door dat ik me echt niet prettig voelde en het werd ietsje losser gedaan. Toen pas kwam de realisatie over me dat ik de rest van de dag niet meer diep zou kunnen ademhalen.

De daadwerkelijke kimono werd me aangedaan en dat was erg mooi. Toen de obi werd omgedaan was er weer even een moment van ongemak. Wederom was dat lieve meisje van plan mij maar 30% van m’n zuurstof behoefte te geven voor de rest van de dag. Uiteindelijk was ik helemaal opgetuigd als een kerstboom en klaar om naar de volgende verdieping te gaan. Probleem 1: hoe pak je met een kimono iets van de grond. Je kan je rug namelijk niet bol maken, dus ik moest proberen als een geisha elegant door m’n knieën te gaan. Dat faalde natuurlijk gruwelijk.

Op de volgende verdieping moest ik in razend tempo kiezen uit 8 haar-stijlen. Gelukkig was ook die keuze vrij makkelijk, want mijn haar is te dun voor de meeste kapsels. Ik koos een simpele variant uit en 20 minuten later was ik helemaal klaar! Even naar de kelder om Oliver op te halen en te bewonderen en we konden naar buiten op van die mooie Japanse slippertjes.

12:00 - 17:30

Ik lachte me rot om Oliver, die het niet gewend was om in een lang gewaad te lopen dat nogal strak rond de benen zit. Je kan alleen maar kleine stapjes doen en hij zag er zo schattig uit in z’n pogingen dit nog elegant te doen. Na 5 minuten dachten we echt even van ‘mijn hemel, waar zijn we aan begonnen’ en ‘ik wil ademhalen!!’. Na een tijdje begon dit gevoel te wennen, voelden de vrouwen die vroeger een corset droegen zich ook zo? Onze houding was natuurlijk wel fantastisch, de ruggetjes helemaal recht.

We gingen op weg naar de wijk Gion, waar nog die mooie straatjes te vinden zijn. Daar zagen we weer veel andere mensen in kimono. We gingen ons natuurlijk te buiten aan fotograferen en mensen boden ook aan om foto’s van ons te nemen, erg handig!

Langzaam maar zeker kwamen we wel op de plekjes die we wilden zien, ook al lag ons tempo 2x zo laag als normaal. We aten een heerlijke traditionele Japanse lunch, maar wel gewoon aan een tafel hoor! Je hoort eigenlijk op de grond te zitten als je voor de traditionele manier wilt gaan, maar we vonden onszelf al eindbazen dat we de kimono-ervaring volhielden. Zitten gaf ook niet 100% opluchting, want je kan je rug nog steeds niet goed laten rusten. Zo kom je er eigenlijk pas achter hoe slecht je houding normaliter is, als je rug urenlang recht houden je pijn oplevert.

Na nog wat uren rond trippelen en vele foto’s later waren we er wel weer klaar mee. We verlangden naar een volle ademteug. We liepen in ons kak tempo terug naar de winkel en lieten ons uit de kleding helpen. Die eerste volle teug adem was echt hemels.

The aftermath

En nu? Gelukkig hebben we de foto’s nog! Het was echt de moeite waard, maar ik had van tevoren echt niet verwacht dat het zo oncomfortabel zou zijn. Ik deed zelf natuurlijk ook mee om deze illusie in stand te houden, door vrolijk te lachen terwijl eigenlijk m’n ribben fijngeknepen werden. Bij ons allebei was de huid rond de buik en ribben helemaal rood vlak nadat de kimono was uitgedaan! Wie mooi wil zijn moet pijn lijden, werd weer eens bewezen. En toch had het ook wat magisch en voelde het echt anders om rond te lopen in zo’n outfit. Natuurlijk krijg je ook meer aanspraak van andere mensen, maar het was ook gewoon gaaf om een keer dit aan te hebben gehad. Ik weet wel zeker: eens maar nooit weer!