Travel Sensibly

Hoe mensen in deze stad leven zonder gek te worden is mij een raadsel. Het is hier het hele jaar door drukkend warm met 32 graden. De laagste temperatuur op de dag is om 5 uur 's ochtends 27 graden, poeh, daar word je fris van. Bedenk daarbij de constante stroom van uitlaatgassen, uitgestoten door de niet aflatende stroom van scooters, tuk-tuks en auto’s, die voor een extra warmte zorgt. Daarbovenop heb je ook nog de warme lucht die uit gebouwen komt, geproduceerd door de enorme airconditioning machines. Als Nederlander ben ik niet zo goed opgewassen tegen deze hitte. De local loopt door deze hitte, gekleed in een hippe lange broek en soms zelfs een jas. Geen enkel druppeltje zweet te zien bij de meesten! Mijn T-shirt kleeft al na enkele minuten aan mijn lijf.

Om ergens te komen pakken we soms de Skytrain, die zoals de naam al doet vermoeden, boven de weg aangelegd is. In deze trein staat de airco op 15 graden. Dus je stapt in en je zweet lijkt binnen 10 seconden in ijs te veranderen. Een mengeling van opluchting en kilte doorspoelt je. De ontsnapping aan de hitte is fijn, maar echt gezond kan dit ook niet zijn. Soms sta je als haringen in een ton in deze trein en heeft zelfs deze airco er moeite mee iedereen koel te houden.

We stappen uit bij Siam Paragon, de modernste shopping mall in Bangkok. Hier wordt per jaar meer stroom verbruikt dan in heel Noord-Thailand samen. Dit alles om de shopper koel te houden, terwijl die bij Chanel in de rij staat om binnen te komen. In dit gedeelte van Bangkok lijkt het heel goed te gaan. We hebben nergens meer luxe winkels bij elkaar gezien dan hier. Om het Siam Paragon heen liggen nog eens vele shopping malls, waar je wederom de luxe merken treft. Hier scoor je dan ook geen maaltijd voor 60 baht (€1,50), zoals elders in Bangkok makkelijk kan, maar ben je eerder 400 baht kwijt (€10). En overal zitten de restaurants vol. En overal zitten de mensen terwijl ze wachten op hun eten op hun mobieltje te turen, ook al zijn ze met hun vrienden.

Om nog ergens goedkoop te eten, gaan we naar MBK Centre, een andere shopping mall. Daar vind je na een zoektocht door de gigantische indoor markt met stalletjes die allemaal gadgets verkopen op de 6e verdieping een goedkoop foodcourt. Je moet geld op een pasje zetten en dan kan je bij zo’n 30 eetkraampjes je keuze maken. Voor zo’n 70 baht (€1,70) heb je dan een hoofdmaaltijd.

We gaan weer naar buiten. Dat is nog niet zo eenvoudig, want ze plaatsen hier niet zomaar de roltrappen bij elkaar. Opeens sta je op verdieping 4 en is er geen roltrap meer. Dan sta je toch even verdwaasd om je heen te kijken, terwijl een verkoper bij een stalletje alweer tegen je aan begint te praten over die geweldige selfiestick die je moet kopen voor 300 baht. Een bordje die je naar de uitgang helpt zou heel praktisch zijn, doch daar dachten ze heel anders over bij het management van de mall. “We moeten de mensen zo lang mogelijk binnen zien te houden, laten we dus de roltrappen onvindbaar maken en geen bordjes plaatsen”, lijkt het credo te zijn geweest.

We houden de moed er in en worstelen langs de smalle doorgang tussen de kraampjes. We komen bij een roltrap die uiteraard weer naar boven gaat en proberen er een te ontdekken de andere kant op. Na een reis van 10 minuten staan we eindelijk weer buiten.

Daar begint de volgende beproeving: de weg oversteken. Een voetgangers stoplicht betekent niet zo veel hier, de scooters sjezen zo door. Goed overal heenkijken en dan je vege lijf wagen om over te steken. Joepie, weer overleefd. Na 15 minuten lopen komen we bij ons hotel. We vegen het zweet van ons voorhoofd en stappen de gekoelde ruimte binnen. Ahhhhh…

Bangkok is echt fantastisch voor een paar dagen, je komt ogen tekort hier. Maar hier wonen?! Holy shit nee, ik zou doordraaien. Doe mij maar wat meer natuur en vooral een graadje of 18.